123 go school

Since I’ve uploaded my last post, I’ve tried to take on the advice that was given, except I haven’t been to the doctor. So I still don’t know if I’m actually “depressed” or just “sad”. I’m scared at the fact that there actually might be something wrong with me. For the past few weeks, I’ve tried to go to sleep earlier, but I would wake up in the middle of the night and just lay awake and can’t seem to fall back asleep till after sunrise. I’ve also tried eating better, which is nice, but it’s still off.
I’ve tried talking to my dad about my feelings but I just don’t know how. I don’t know how to explain my feelings when I don’t even understand them myself. I’ve had multiple breakdowns the past week, and I feel like I’m walking on shattered glass. My dad kinda knows, ig, I’ve been attempting to tell him but like I said, I don’t know how to explain it.
I’ve broken down in front of my sister, but i don’t think she actually understands. I think she thinks it’s about school, but it’s not just about school, it’s about everything. She asked if something happened at school and said “You seem depressed/sad” prolly because I haven’t really cried in front of her in a while. I don’t really like crying in front of people, so I rarely do. My sister and my dad don’t know about my other breakdowns, only the one. It kinda upsets me the fact that she thinks she knows if I’ve been sad or “depressed” (as she said) recently. But I don’t blame her or my parents, I think I hid the fact that I haven’t been myself for the past three years really well.
I honestly don’t want to be here anymore. I’m so tired. I feel alone. I just want to give up. I’ve been having thoughts and it kinda scares me.
I need advice on how to talk to people about these feelings.

Yesterday I finally decided to post pictures of myself fully dressed up as a femboy on my main IG account which can be seen by everyone I know irl (including from school). I was debating it for days but ultimately decided to in the end because I know I looked cute in them and that it takes more courage and "masculinity" (the way it is traditionally viewed, anyways) to be able to post pictures of yourself wearing girl clothes as a guy, than to be so afraid of it that you would avoid it at all costs.
I was so nervous after posting it yesterday that I couldn't bring myself to even open IG until past midnight, and even then, I only checked for less than 2 minutes. I could tell the post was popular and shared places because I received follow requests from people (mostly girls) who had never followed me before but were part of popular friend groups in my school. I haven't checked my DMs or comments on the post yet but I was told by a close friend of mine that the comments were all good.
Anyways, I'm posting this here now because I woke up this morning and came to a realisation that I'm happy with what I did, I felt it was the right thing to do. When I look back on it in the future, I'll have no regrets, and be happy that I had the courage to go against the gender norms I disagree with in front of everyone I knew in real life.
P.S. If you're curious about the pictures I posted on my IG, I also posted them here on Reddit, so you can find them on my profile.

I awoke in a panic and stared around me in confusion as I discovered I was in a hospital bed. I was too stunned to move as one of the nurses came over to check on me.
She held my hand and I could see the pity on her face as she explained that I had passed out at school. I tried not to look embarrassed as I could see her eyes looking at my stick thin figure.
She began asking me questions about how much I eat on an average day. I decided to be honest and admit that some days I don't eat anything and if I do I end up puking it up.
She squeezed my hand as the tears flowed down my cheeks. She told me that everything was going to be okay before walking away to check on another patient.
I reached into my nearby bag to find my phone and winced as I saw my own reflection in the mirror. My face was so shrunken that I looked like a skeleton. I resolved there and then to take better care of myself.
I looked up to see my mother standing above me with a look of disgust etched on her face. My eyes widened as she told me that my hospital gown made me look like I had a double chin. I quickly grabbed my phone and stared in revolt at my chubby cheeks.

She is the adoptive mother of my former best friend. In spite of the fact that she is a white woman, she adopted my former best friend, who is a black girl much like myself.
I remember that in middle school, she gave off the impression to me of being fake (which doesn’t mean that I disliked her, exactly. She was just one of those people who seemed noticeably fake in regards to facial expressions, the way she spoke.) She didn’t seem like someone who had actively ill will or anything like that, though I obviously knew her only as my friend’s parent. She was the kind of parent who had her child around other people a lot/raised her child around people (my former best friend has better social skills than I do, and I do think that that is a factor.) She was not married and didn’t seem to be dating anyone, even though as I said, she looked normal for a woman in her age group.
I remember her as being what I considered to be average looking. She had a gap between her teeth, was not overweight, I seem to remember she had blonde hair when younger (it seems she’s started to grey a bit more which makes sense.) I realized recently that she is actually in her early sixties, even though I had thought she was in her fifties in middle school (well, I suppose she was, but I still didn’t expect that she is sixty-two years old. She started college in 1978, so unless she graduated early and it was never mentioned to me, it seems that she is.)
I remember that she wasn’t (isn’t) well off - they had a house, which is more than my family has (my family has always lived in an apartment complex) but I remember she encouraged my former best friend to start at community college as she mentioned that they didn’t have the money.
She is now a licensed marriage and family therapist (I remember she was going back to school for her degree in psychology when I was in middle school.) She was simply a therapist around 2021-summer 2022. She has been a paralegal for most of her life.
I remember that she didn’t seem extremely sad after her mother died. I think that it was part of the reason as to why my former best friend changed so much around eighth grade, but she never looked especially depressed, even out in public (but I remember she was helping care for her mother.)
I remember we were once gossiping about this INTJ girl in middle school and I mentioned the INTJ HAD A STRONG STARE AND THE MOM ACTUALLY AGREED WITH THIS INSTEAD OF JUST SHUTTING IT DOWN
I do think that something was off about her parenting at some point, even though it’s hard to pinpoint what exactly. I say this because as I mentioned, my former best friend changed a lot in 8th grade and actually became more toxic. I also remember my former best friend would let our friend group talk badly about her mother behind her mother’s back. I believe my former best friend may have undiagnosed depression (I remember in 8th grade she and this girl we hung out with mentioned that they remember being very angry at points in elementary school and throwing things - I heavily had the impression that both were struggling with depression even back then, but my former best friend never mentioned being in therapy.) And in 9th grade my former best friend’s behavior toward me was still quite toxic and unacceptable (I actually remember the mom Encouraged us to hang out again, I think she noticed my former best friend’s had changed for the worst.)
View Poll

I’ve had sleeping problems for a long time non-chronic insomnia, waking up and not being able to go back to sleep, waking multiple times in the night, waking up with headaches, etc. The main issue is that since 7th grade (im in 11th grade now) I’ve had these sleeping “episodes” where I get extremely tired suddenly and try to stay awake but I eventually fall asleep. However, sometimes I’ll get a lapse in memory where I won’t remember sleeping at all, it’ll seem like it never happened the only way I can tell I slept is if someone tells me I fell asleep or I notice a time difference (the “episodes can be for hours or just minutes). It usually happens more towards the middle of the school year and basically disappears after that, but I still get it every so often after that and it happens every year. I’ve had metal health issues for all of these years but I don’t think it could be connected. I didn’t think it was a big deal but it’s been basically five years ongoing I haven’t had any doctors visits about this but my mom knows. So is it weird I can’t remember sleeping?

I'm a relatively closed off person, I have social anxiety and I suspect I'm autistic. It's very hard for me to find people I really vibe with and am able to be close to and I do best in one on one situations. I can't figure out how to exist in a group situation for the life of me, I usually just end up being ignored. When I do become friends with someone we end up being really close, usually for a fair amount of time. I've had 4 people I can call best friends in my lifetime (I'm 21) and every single time the same thing has happened - we usually become friends at a time when they either don't have many people around or are considered "outcasts" in some way. We have our friendship, everything is good and then they start making other friends, going out with other people, getting into friendgroups and I end up being iced out or downright ghosted. I have no issue with my friends having other friends, I'm always happy to get to know the other people in my friends' lives but because of my aforementioned issues I am never able to fully integrate myself. As a result I get replaced completely, people stop initiating or don't responding to me intitating contact, and even when I gently try and approach the subject in order to try and remedy things I get told that I'm overreacting and there's no such thing. This is currently happening with someone I met at the beginning of high school, so almost 8 years ago, and I have no idea what to do. They didn't really have any friends and we were really close. Now we go to different universities even though we live in the same city. When they started making friends I just became a background character and now they won't even respond to me. This is making me feel like a person with no value. I really don't know what to do.

I can remember my constant anxiety everyday as a child . I use to think I was not going to get picked up and I stared at the street . I would wait hours until I could see my parents car . I always got picked up towards the end of the after school program . What age did any of you guys feel it or experience it ?

This story happens in Canada during the fur trading days.
I remember the start of the book the the main character being in school, a teenager I think and wanting an adventure. He goes home and his father ( I am almost positive it's his father) is cutting wood. His father has an accident and he runs to the doctor. His father can't earn money for his family so his eldest son has to do it for him.
The next thing I remember is the son going to the docks to try and get his father's portage job. I know he get's the job but I don't remember how.
The next thing I remember is all the boats unloading and having to portage across some land because of rapids. The kid is given a bag, he stuggles to even lift it but doesnt complain. He get all the way to the next spot and they take out cannon balls or something heavy and he passes the test and really joins the whole group.
At some point they risk some rapids and someone is lost.
That's all I remember, hope this jogs someone's memory.

I have been thinking about making this post for a while and even though it's highly unlikely to happen on the actual show, this is a fan fiction. I think Rowan is still alive and because this is a long post it will be a 2 part post. The fan fiction starts from season 1 and my fan fiction from season 2 will be in the different post. My fan fiction highlights most of episode 1 concerning Rowan but doesn't recount detail to detail. It's probably going to sound bad but here goes.....
In Season 1, Rowan was killed by a psychotic monster later revealed to be a hyde.
Or was he?
When Wednesday first arrived at Nevermore, Rowan certainly took an interest to her, but not in the way you might think. A drawing from his mother who was a student at the academy 25 years ago lead Rowan to misinterpret that this goth girl would destroy the school and it’s students. He made it his mission to eliminate her and honour his deceased mother’s memory. However, he didn’t count on his friend and roommate Xavier Thorpe being the one to unintentionally get in the way of his mission, by saving Wednesday from the falling gargoyle Rowan had made move using his telekinesis. In the weeks leading up to Wednesday’s arrival, Rowan’s telekinesis had been driving him mad and he was not think rationally. Prior to this, he had been kicked out of secret student society The Nightshades that he had been in with Xavier who was seemingly his one and only friend.
Kent, is a siren and a bit of a third wheel, he often seems on the outer and is displayed as a not a very bright spark. With Rowan describing himself as a outcast among outcasts and Kent seemingly being on the outside among the members of his group, has a bit of a soft spot for him. Kent seeks him out after he gets kick out of the Nightshades.They start spending time together in secret and from there one thing leads to another. The begin a secret relationship and while they know that they will need to be open eventually they are enjoying being in their love bubble and they agree that for the time being what’s important is they are both happy. The last couple of weeks Rowan has been acting erratic, and things only escalate when Wednesday arrives. Rowan is putting his boyfriend on edge and Kent encourages him to seek some help but Rowan starting to like this new side of him, makes it clear that he’s not interested and wants to remain the way he has become. After three months of what seemed like couple bliss, the two teenage boys had finally hit a bump. Kent thought it was best they take a break, he needed to protect his sister Divina and other friends because if Rowan was losing his mind, the Nightshades would be his first target. Rowan reluctantly agrees. On the night of the Harvest Festival, after a talk with Xavier and seeing his secret boyfriend Kent enjoying himself with people who Rowan believed he was meant to be around and feeling like he was better off without him, Rowan sent Kent a break up text making their break permanent. Rowan went for a walk into the woods to clear he head when he bumped into Wednesday (the one person he had agreed to stay away from) causing her to have a vision. As we know following Rowan and Wednesday confrontation and Wednesday nearly being choked to death while pinned against a tree. The monster comes out of nowhere and kills Rowan
This is what we all see but is there more then meets the eye?
Stay tuned for Part 2

Hi
I’m going to be visiting from Australia and want to fly over the space shuttle runway in Florida. I’ll be in Orlando. I’m emailing a lot of flight schools asking if I can rent a plane and instructor (so I can avoid a checkout and be covered by their insurance. I have an FAA PPL but being foreign complicates everything). But either they don’t reply or the one that did says it’s impossible to do. I know it has been done and it’s a bucket list item and I want to use my one free day to do.
Does anyone know a schedule that they have done this with please?
Thanks.

I'm sick of it, honestly.
There's a ton of mental health problems that can wreck your chances in dating. Social anxiety & social phobia. Autism. Depression. Schizophrenia. Avoidant Personality Disorder. All of these conditions will hamper your ability to interact with others in some way or another. And those are just the ones that come to mind right now.
Then there's the impact of non-genetic factors. Normal people who had normal childhoods have no idea what it's like to grow up in, say, a broken family. Or with abusive parents. Or with an alcoholic father, or with a mentally unstable and deeply neurotic mother. Just naming a few of the more common scenarios here.
Yet a bad childhood without any healthy parent-child relationships will mess a person up in so many ways. The consequences of this will endure into adult life, often without ever being truly resolved.
I mean, if you were not able to form healthy relationships in your childhood, then you will not be able to form healthy relationships in adulthood - unless you somehow manage to throw your life around. And that is NOT easy.
Another thing that normal people consistently underestimate, is just how bad the consequences of maladaptive coping strategies can be.
What's a maladaptive coping strategy? Easy: it's a solution that works on the short term, but which actually hurts you on the long term.
I had really bad anxiety problems (for which I've never really gotten proper treatment or therapy - even my therapists just dismissed it as "oh, that's just part of your autism"), and my cope was to avoid people and social situations whenever possible. But this drove me deep into social isolation, and that ended up hurting me in so many ways.
The problems caused by maladaptive coping strategies can be huge problems in their own right. But very few people recognize that.
Speaking of social isolation! People with a normal social network usually have no idea just how awful it is to have absolutely no-one in your life to turn to.
Nor do they realize just how hard it is to get out of social isolation. The longer you go spend in social isolation, the weirder and less approachable you'll get. Your ability to handle contact with others will actually grow worse, and you'll actually have trouble picking up on little things that are normal for others. Even making smalltalk will be hard.
Then there's the whole issue of teen love, and teenage development in general...
Your teenage years, too, are also part of your formative years. That's also why bullying in school hits so hard. But it's also why teen love and dating are such an important stage of development.
Lots of people say "teen love is overrated. It's just kids being awkward towards eachother". These people are missing the point entirely.
Teen love is about learning to handle your feelings and getting over your awkwardness - at a time when all your peers are still awkward and stupid, too.
And if you don't go through that phase, you'll end up remaining every bit as clueless and awkward as that you were as a teenager - and this is a guaranteed turnoff for adults. Especially for women. And will getting turned down for your awkwardness and inexperience exacerbate your insecurities about all of this? Yes they will.
...and to wrap it all up: the dating pool just shrinks dramatically at 25, and again around 30. And especially past 30, the overwhelming majority of potential partners are people who have had longterm relationships behind them.
They are not going to be able to relate to you as an older virgin - and you aren't going to be able to relate to them as someone who's already had a whole lovelife behind them.
Realizing this can be a huge source of insecurity in of itself. I have actually gotten rejected over this for exactly this reason - the date itself went really well, but two days later, she just rejected me and explicitly named my inexperience as one of her main reasons for doing so.
...yet far too many people out there just ignore or trivialize all these issues. I wish they wouldn't.

Honestly had forgotten what his voice sounded like, and it put me in tears because they were loving and caring..
Then my sons (aged 5 and 7) asked if I could lie next to them to help them go to sleep. Then as I lay there upset, I started to think of my boys. How important they are.
My eldest had a reader book from school that he read tonight that was called ‘dad’ then he said how much he hated his step dad for the way he was to him.. so it didn’t take long for me to snap back to the reality of how our marriage was.
I might have had a soft moment, and that’s okay. I deleted the messages, and here I am feeling.. okay.
I know my minds playing tricks.. and if meditations taught me anything it’s to observe those feelings and emotions and let them go as much as I can.
I know I’ve made the right decision for us and that’s all that matters.

So I have a anxiety all of my life ever since I’ve been in school. But now that I’m in an adult. Lately my anxiety has been getting worse by the day. I feel like it has to do with who I’m living with. I currently live with my brothers sister and her husband. For the first couple of months it’s been great. But then after a while they have been increasing my anxiety. For a while last summer they increased my rent in such a short notice. For example it went from 500 - 1200. Under 10 days. I gave them the money but then a month later they went on a cruise and then the rent went back to 500. Like 😕.
Then lately her husband has been asking about where I go to when I’m not working. Like no one needs to know about what I’m doing only my bf and my parents. And it’s just an everyday thing now that he asks. But I don’t say anything and walk away. But the thought that he wants to know stresses me every second everyday and it worsens my anxiety. Now I get anxious every time I go to places because i don’t want them to follow me. I want my life to be separate from theirs. I pay the rent but I don’t need to openly tell you where I’m at or what I do. I like to keep my life private. It’s been getting so bad that now Recently I can’t stay in the house for a few hours I have to go have a walk and or I feel like throwing up because of how much the anxiety is taking a toll on me.
I’m definitely moving out in the next couple of months but I don’t think I’ll make it.

Hey guys! I moved to Bengaluru from Delhi for my new job last month. I hardly know anyone here (all college/school friends are in the north, and most of my colleagues are older than me and are pretty bored of Bengaluru).
I managed to find a house in Indiranagar (after putting up those kidney for sale posters that kinda went viral) but haven’t got any chance to meet any new people here. Weekdays are still fine but bro weekends are tough to spend in your house. I would love to meet some new people, maybe just chill, maybe visit some of the popular places around, maybe watch a couple of IPL matches, board games, drinks, dosa etc etc.
Little about me - I am a 25 y/o working on the creative side of marketing since 5 years now. I was at Zomato before my new job here (no I wont be able to get you discount on Zomato, I don’t get it myself). In terms if interests, I can discuss anything and everything. Sneakers and Naruto are my most recent obsessions.
Would love to know if there are any meet-ups happening. Feel free to DM me if anyone’s going through the same. I doubt that it’s just me, and would love looking at a way to solve this problem for people moving to Bengaluru.

Ik heb altijd uhm, een bepaalde gereserveerdheid gekend niet wetende wat de sociale norm is of wellicht beter geformuleerd, ik, in persoonlijke omstandigheden vind het vaak moeilijk in een groep aangezien ik uhm, in één op één situatieschetsen me beter kan toeleggen of de aandacht vestigen richting één persoon, een totaal genuanceerd beeld probeer te bewerkstelligen vooraleer eens ik een besluit zou nemen er een wereldreis mee te kunnen maken. Want iemand waar je zo'n reis mee maakt daar wil je je leven voor wagen en wil je op kunnen bouwen. Daar kunnen inspringen waar diegene iets nodig heeft ongeacht of je het er mee eens bent of niet. Andersom is het ook prettig als je iemand kent waar je ongeacht, een mening, 24/24 bij aan mag kloppen. Waar je ongevraagd op de bank kunt gaan liggen en in slaap mag vallen al ben je net binnengekomen. Fred is wat dat betreft een briljant, een gentleman bovendien. Én, zoals ik met hem besprak, ook een Autist. Vandaar waarschijnlijk ook, het momentum dat ik hem voor het eerst zag. Ergens in 2005. Ik ging naar mijn werk en nog voordat ik kantoor binnenstapte zag ik door het raam een meneer staan met grijze haren, een beetje verfromfraaid, een niet al te duur zwart kostuum zoals dat in de taxiwereld wel gewoontjes is, een rood brilletje. Ik moest direct denken aan het fenomeen van een verstrooide professor zoals je ze in de films wel eens tegen bent gekomen of zoals ze op televisie of op YouTube te vinden zijn bij een programma als De universiteit van Nederland. Een programma die hij een ik altijd interessant vinden omdat, niet alleen om de kennis die gebracht wordt maar waarschijnlijk ook een beetje van de bevlogenheid die ermee gepaard gaat. De andere gedachte die destijds volgde op die eerste waarneming toen ik Fred zag staan was: dat word mijn vriend en zo werd hij een eerste vriendschap die ik over heb gehouden aan mijn lange schoolcarrière en versnipperde werk c.v. We hebben het er regelmatig over gehad en ook hij herkend wel iets in de argumentatie van er ook één zijn.
De andere reden dat ik niet zo gedei in te drukke groepen. Ik ben niet zo heel snel en soms moet ik me ook erg inspannen om te horen wat iemand zegt, begrijp ik het nu goed? In call center achtige omgeving in het diepe staren me af te sluiten van het geroezemoes de klant willen schatten op waarde liefst dan ook drie hoog bij een raam te staan naast de rustgevende bomen ernaast vredig en ongedurig erin te kunnen turen. In eerste instantie de duurbetaalde ergonomische tafels in hoogte te kunnen verstrekken de rug te ontlasten mij werd het verboden kwam van hogerhand, mijn argumenten de tafels te bekrachtigen waarvoor ze waren ontworpen ingetogen omvergeworpen. In gods naam wat was de achterliggende gedachte? Een assessment of verkeerde zuinigheid? Zoals ik eerder al had geschreven ben ik gaandeweg wel te bespeuren ervoor geboren in het kistje van kristal de ogen dichtgeplakt met dientengevolge mijn hele leven een volgorde te begrijpen in achterstand.
Ik liep dankzij de vroeggeboorte altijd broos achter het spel aan, letterlijk niet van voren. Zoveel indrukken met een dynamiek die er altijd aanwezig is. Vaak speelt op de achtergrond ook nog het één en ander gegeven mee waarvan ik zo mijn vermoedens tezamen met mijn zijn heel erg kenmerkend een teruggetrokken observerende ergonomische midwinter overleven beweging in gang zet. Vertrouwen winnen bij jezelf de juiste determinatie te kunnen maken door het uitsluiten van de verkeerde beheerder waar je die wereldreis in een houten bootje niet mee zou kunnen wagen.
Op de LOM school hadden we een voetbalwedstrijd als afscheidsfeest activiteit tegen de leraren. Ik kan me nog herinneren dat, zoals dat bij ongetrainde omstandigheden plaatsvindt, chaos om bal. Ik stond rechtshalf en terwijl echt alles en iedereen zich in een agglomeratie om de val heen bevond stond ik letterlijk aan de rechterkant van het veld rond de middenlijn. Volgens mij was het Bert Bovens die buiten het veld stond en tegen mij zei: ga mee doen wijzend op de schootsvelden in de loopgraven droge grachten kazematten met zienderogen een slagveld rond het doelgebied in schenen schop termen gesproken . Mijn reactie was dat ik rechtshalf stond. Dit specifieke voorbeeld is eigenlijk wel kenmerkend voor degeen die ik ben.
Alleen in een kistje liggen, zijn, wachten op een volgende voedingskanaal moment. Liggen zonder de ogen de kost te kunnen geven richting horende deur klapperende stijlen, op betere tijden in het ongewisse berusten op wat onaangeroerd wellicht nooit komen gaat, maar wist ik toen veel beter? Mals als een gewond dier dat rust, angstig is, doch ook de hoop heeft die elk leven kenmerkt je zuurstof niet de adem een mogelijkheid kan geven tot ingehouden dood veinzen.
Doodgaan is een uniek fenomeen, onnatuurlijk genomen, zoals ik er tegenaan kijk, het overkomt je maar één keer. Je wordt maar éénmaal geboren echter met dien verstande dat elke seconde die voor je ligt mogelijkerwijs kan betekenen, een mooie nieuwe toekomst in het verschiet, een nieuwe kans het beter te willen doen of de traumatische ervaringen overzichtelijk bovengehaald, de copingstrategieën uitgevlakt en omgebogen naar gezindte toepassingen. Of je daarmee het stukje autisme aangemerkt weg kunt sturen betwijfel ik ten zeerste. Ik kan de overlevingsstrategie nuanceren een diskwalificatie meegeven als niet werkend in de meeste gevallen waarbij de maatschappij van jou verwacht dat huisje boompje, boh, beestje, een eenzame onaangename plechtigheid.
Een zijstraat ingelopen komt men bij een doodlopende weg die zegt: Dood ga je eigenlijk nooit althans de meesten van ons. Tenzij je met de defibrillator terug wordt gehaald. Die zijn ergens wel dood geweest. Hen die weten dat ze doodgaan ongeveer 99,99 procent van de bevolking, weten wel dat ze doodgaan maar zijn in de meeste gevallen nog nooit dood geweest. De 0,01 procent overigen hebben waarschijnlijk geen zicht op een eigen zijn besef dus of voor hen doodgaan bestaat? Dan de rest, het gros, het merendeel gaat maar één keer dood. Maar voordat ze doodgaan leven ze nog dus is de dood er nooit ingetreden op bezoek geweest. Eenmaal die laatste adem uitgeblazen weet men niet meer dat men niet meer leeft en is doodgaan aan hen voorbij gegaan want dat kunnen ze niet meer navertellen. Dus zou daar doodgaan niet bestaan. Zie daar een beetje onbeholpen misschien maar doodgaan is absoluut een absurdistisch en onnatuurlijk fenomeen. Terwijl leven ligt in elke seconde ademloos uitgeblazen gestrekt de warme adem hees kunnen voelen het leven in elke seconde meegegeven. Blaas maar tegen de palm van je hand! Voel je dat je leeft?
De specifieke kenmerken waardoor ik gedij in bepaalde rollen en daarbij horende taken en verwachtingspatronen of andere modules van onafgewerkte dictaten bevragen overzicht geven voor de klas te staan een prettig gegeven. Want aldaar wist ik het zo te regelen omdat ik precies wist wat ik nodig had, gaandeweg het eerste half jaar overleefd de review bekeken en toegegeven het volgende docenten jaar in kaart gebracht het consequent kon beargumenteren naar de leerlingen, zo en zo wil ik het hebben samen met jullie te werken ervoor te zorgen dat jullie voldoende kunnen schitteren in de overgang naar het volgende jaar. Het grote verschil met zelf in de klas zitten was dat ik mijn klasgenoten op het mbo en HBO niet kon beïnvloeden stil te zijn mijn aandacht nodig had naar de directe lijn die ik nodig heb, zonder interferentie, met degene die iets vertelt. Op de LTS en LOM school was er in de regel geen stoorzender aangezien daar de docenten ook heel consequent waren in hun benadering, ervoor zorgden dat het stil was een chaos voorkomende. Iets waar mbo en HBO docenten de studenten wat meer laten vieren de discussies een levendiger kleurenpalet mee voerende. Voor de klas geen last van die ene collega waardoor ik erg kon zakken in stress en dientengevolge slapeloze nachten ervaarde. Kinderen, pubers in het bijzonder, zijn mijn specialisme. Door de eigenheid van mijn zijn aldaar de breedste opname kon bewerkstelligen als het een rustige omgeving betrof. Kenmerkend is de anekdote op de mbo waarbij ik een volledige module subliem had gekozen om niet naar de twee uur durende les te gaan, de rest van de dag vrij. Efficiënter was dat semester ervoor te kiezen die dag te slippen te onderstrepen met werken mijn schooljaar een beetje op te kunnen fleuren wat geld binnen te harken. Meestal door bij de Ridder brouwerij de flessen te dirigeren voorlangs de lichtbak te laten passeren de bekende knaller te behoeden voor scheve ogen als die uit elkaar knalde tijdens het afvuren van de Wieckse Witte. Op het einde van de dag gebeurde dat dan wel een paar keer niet onverwachts 's nachts drinkende in mijn dromen van één van de weinige lekkere biersoorten die ik ken ipv ze voor mijn ogen te zien kansrekenen een gemist papiertje in het flesje op de transportband verloren ze 2 meter verder te horen springen mij wakker te laten schrikken. Het was dat semester dat ik het beste resultaat haalde. Tot ongenoegen van de docente die dacht dat ik daar niet meer op school zat. En zo ken ik er nog wel een paar opnemen waarbij het overeenkomstige is de rust die ik nodig heb zonder afleiding me ook weer kan beoordelen er graag innig mee verbonden zijn. De klok rondom een onderwerp belopen er in te zitten vast te willen houden. De dag en nachtopvang kan openen met twee woorden starten om drie uur 's nachts de klok rond geschreven het mij geen moment kan schelen dat het dan dat ambacht is die ik de aandacht schenk erbij kan denken wat een pracht de pijn verzacht niet mee te kunnen doen in een energie slurpende onderkende oorzakelijk verbanddoos waarbij onderweg het nietige argumentatieve gerief van een Indiase feestavond de federale politie al defragmenteren de derdegraads kasten mens per definitie als schuldige ziet. Iets wat in onder andere de westerse wereld ook gebeurt. De onduidelijke informele structuren stichten geld verdienende modellen ten koste van de belasting betalende putjesscheppers. Iets wat makkelijk te zien is op een callcenter vloer. Maar ook in het ambtelijke apparaat met doorgeschoven gelden of tunnelvisie rand wegen zorg gelden wel erg makkelijk overgeheveld. Werkprotocollen die onaangeroerd een blogger neer laten vallen. Dood is de influencer die de verantwoordelijkheid niet kende hoe zijn brein zou reageren uitgeschakeld te worden door opgenomen stoffen die voor het eerst in zijn lichaam zorgden voor monologen op straat hem met de juiste methodiek geschapen op onderzoek gebaseerde voorschriften die jongen onder controle was gekregen met een powernet of rubberen kogels afgevuurd het gevaar te laten passeren de onjuiste informatie niet te verpachten aan de slagvaardig te boven gekomen gunning. Kort gezegd het zijn vaak niet de juiste besluiten die worden genomen. Geboren in een sociale stratificatie laag zul je geen kans maken met de koningin te trouwen. Of je moet dan toevallig weer in Thailand verkeren.
Als iets maar één keer in je leven voorkomt waar je in de regel niet eens voor kiest dan kan men niet spreken over "natuurlijk" gedrag vandaar dat ik zeg: doodgaan daar kunnen we ons vooralsnog niet van distantiëren,nog nooit meegemaakt en of het dan bestaat is maar zeer de vraag reist richting eeuwig leven.
Zo overdacht zou ik het liefst willen leven tot in oneindigheid met elke dag iets van leren, iets willen geven aan hen die het weten te appreciëren. Lezen, luisteren, kijken, kennis vergaren, vergaderen in eigendom daar boven in die kamer de stofjes haar werk laten dienen. Soms een beetje opgevoerd, mijn op science gebaseerde blikken kunnen bedenken. Met de dromen van Star Wars achtige fratsen, far beyond imagination, leven kunnen we maken en dus ook een eeuwigheid meegeven. Als o.a. Google zegt dat de verwachting is dat we met de quantum computer techniek die aan de deur staat te kloppen er ergens in de jaren veertig die voor ons ligt in deze eeuw een volledig brein kunnen downloaden inclusief, alles! Dan kunnen we wachten op het moment dat we dit ook weer kunnen uploaden in een nieuw hoofdstuk toegevoegde waarde leveren aan de mens 2.0 wellicht in een bionische opstelling. De mens is voortdurend in ontwikkeling wanneer de tijd ons de kans verschaft die babystapjes te maken, al blijvende kunnen laten beklijven. Honderd, duizend, of om het even zovele jaar geleden waren wij niet die mens die we tegenwoordig zijn. De filosofische benaderingswijze meegegeven het E.V.R.M. niet weggelegd zij wellicht geen rekening hielden met een mens 2.0 in bionische vorm die wel eens van ondergeschikt belang op een rode lijst geplaatst zou kunnen worden omdat artificiële intelligentie gefokt ervoor kiest dat het gekissebis van die soort oorspronkelijk ervoor geboren te hoppen naar andere planeten het leven te brengen maar de spuigaten niet kan beheersen zichzelf de kans ontneemt elders een aarde 2.0 te bevolken en dus een oplossing bedenkt de mens te decimeren tot hanteerbare begrippen door ze bijvoorbeeld stiekem te steriliseren is niet dood gemaakt en voldoen daarmee aan laten leven zoals beschreven in het EVRM. Appeltje eitje toch? De mens verzaakt zijn eigen gesofisticeerde gedrag te omzeilen te hoogdravende als een zichzelf op de borst spellende goddelijke macht. Artificiële intelligentie dat hadden we niet verdacht verwacht verdraaid nog aan toe. Damn foutje bedankt. Dood aan de mens! Lang leve de biodiversiteit! Van harte gefeliciteerd Moeder Aarde! Een waar jongensverhaal waar Darwins evolutie ging aan de haal de toppredator verslagen! De arrogantie een exclusief homo sapiens vocabulair prachtig woord om zeep geholpen. Over je eigen graf gelegd…
Ik moest me met opvallende observaties door hen, de ander, al op vroege leeftijd zelf bedruipen. Dat zou de vraag op kunnen roepen of het een copingstrategie is geweest omdat moeder stress had maar als het haar en anderen opviel dat ik me al op jonge leeftijd, 2-3 jaar, uren zelf bezig kon houden op een kamertje alleen zonder aandachtspunten bijgevallen listig te bevragen hoe andere kinderen van die leeftijd dat wel huilerig al doen leren en krijgen. Moeder viel het ook op dat ze mij niet de fles/borstvoeding kon geven als ze naar me keek, één van de kenmerken in het autisme spectrum. De charmeur wonderen zijn niet aan mij besteed. Ze heeft me hoe moeders dat doen wel vaker dan eens die verhalen vertelt van observaties die anders waren, opvielen door vergelijking met de anderen. In het boek van "ikke" staat beschreven dat ik werd geboren op 06 december 1974 er geel tevoorschijn kwam en derhalve tot 14 februari verbleef beleefd zonder gaten of fratsen de ogen dicht onder een eveneens gele ((((Lannoo groep uitgeverij Tielt Zoekt)))) lamp. 14 februari was toen nog geen Valentijnsdag. En of ik een liefdesbaby was geef ik om mij moverende redenen geen antwoord op, als het mag.
Ik ben in de eerste klas van de LTS 14 jaar geworden. Op dat traject liep ik ook achter de klasgenoten aan. Zo was dat ook met de voetbal, in een rondo zie je de kwieke jongens naar de bal toe bewegingen maken terwijl ik zeker die eerste 4 jaar dat ik in teamverband speelde een van de bal weg beweging makende. Me distantiëren van het spel haar kern omdat dat "pas op de plaats maken" een oorzaak kende die zich over verschillende lijnen in mijn leven lieten zien. Op velerlei gebieden. Dat ik niet zo heel snel ben komt ook in de grapjes terug die ik vaak niet begrijp of er de humor niet van inzie. Als iemand een grapje vertelt in een groep dan weet ik me meer dan eens even geen houding te geven het te rationaliseren proberen te begrijpen. De modussen waarover ik vaker heb gesproken is een veilige toestand waarbij het woord veilig wellicht een betere omstandigheid meekrijgt het te omschrijven als een situatie in te schatten overziene chaos. Duidelijkheid is ook niet helemaal tot de kern gerekend omdat duidelijkheid niet ligt in klein of groot doch in te verwisselen omstandigheden die in een te overziene situatie alle ruimte geeft om door te kunnen vragen zonder de groep op te houden in een gesprek bijvoorbeeld met meerdere mensen gaat er zoveel heen en weer dat ik het niet gehandelt krijg. Discussies op school waren mij altijd te dynamisch en daar stond ik dan tussen mensen met een havo vwo atheneum achtergrond langzaam te wezen de zeurpieten kaart geobserveerd bemachtigd. Het bijzondere is dat de kinderen/mensen die ik gedurende mijn leven tegenkwam met een A.S.S. ik me daarbij ingegeven meer dan eens kon vereenzelvigen met hen toen nog niet wist dat ik er ook een zou zijn. Althans in mijn voorzichtige veronderstelling uiteengezette these. En ik ben niet de enige die nog van een era stamt waarbij autisme eerder werd weggeschreven als de stille kinderen die langzaam waren of enigszins houterig in fysieke bewegingen aandeden kijken. Maar eenmaal vertrouwd in lichaam en mentaal gesterkt door de opgedane kennis in kleine bij elkaar gesprokkelde succeservarinkjes vlogen de tienen me om de oren zowel figuurlijk in het schrift als letterlijk door de lucht gevlogen.
Op de lTS was ik geen zonderling maar ik had ook niet echt één groepje waar ik bij stond of bij hoorde. Ik liep overal tussendoor had met niemand problemen en doordat ik me ook niet profileerde als een stoere jongen iets te prediken dat ik niet was of wilde zijn zag men mij ook niet als een gevaar denk ik. Vorige week zei ik nog tegen een arts dat zolang je stapjes maakt, ook in mijn stuk van van bogaert begeleiding heb ik dat babystapjes genoemd, zolang je die kunt maken is er voortgang en kun je niet spreken van een klassieke verslaving. Het uitlaatsysteem met haar raffinaderij is ook niet op een ingenieur bedachte wetenschappelijke manier tot stand gekomen. Daar zat zeker een idee achter de motor haar uitstoot. Het is pas in de laatste vier decennia dat er een katalysator bij is gekomen terwijl de doorontwikkeling van de motor en de kijk, de filosofie aangereikt door andere wetenschappelijke inzichten en dus een "cultuuromslag plaats heeft gevonden en men dus richting een Dyson Ball achtige structuur wil gaan ontwikkelen en beseft dat men de warmte van een uitlaatsysteem kan hergebruiken om de hybride motor te voorzien van efficiënte systemen.
De autist zit vol met vragen of denkbeelden die samen voort zijn gekomen uit angst of ongerief, niet weten hoe de signalen te interpreteren moeten zijn of soms omdat men juist een letterlijk andere plek inneemt daardoor juist een andere kijk heeft kunnen ontwikkelen. Als ik naar hen kijk dan zie ik dat ook bij mezelf terug. Externaliserend en internaliserend zijn daarbij treffende kenmerken in het uitsluiten van. Het uit kunnen sluiten dat men naar binnen keert zichzelf af te vragen wat de andere weg een onfaire benadering teweegbrengt aangezien, heel simpel, je kunt niet voor iemand anders denken en of iemand anders verantwoordelijk houden voor iemands verkeerde denkwijze. Echter als je bewust gaat traineren om iemand te frustreren dan ben je gewoon een beetje omslachtig. Je kunt zoals de geschiedenis leert een hele generatie de dood en verdoemenis mee in trekken met verkeerd geïnterpreteerde visies oftewel een Dunning-Kruger houding denken slim te zijn niet beseffen dat als de ander zo zou denken ze jouw de kop zouden kunnen oogsten.
Daar ben ik niet van gediend. Iemand de afgrond heen wijzen omdat het Juulke betrof of de vrouw die in de Grote Staat met haar vinger bekkens dag in dag uit stond of zat de mensen aan te kijken met een gerinkel dat geluid voortbracht de toehoorders het kaft van de koren deed doen scheiden. Want je hebt mensen die erover praten zich geen houding weten te geven of mensen die er gewoon een gesprek mee aangingen. Juulke Sprak met zijn ogen en zijn gehele gelaat en zo kon je met iemand die voor anderen afwezig lijkt te zijn zich geen houding weten te geven of zelfs een driewieler afpakken en vernielen zich een held denken te vinden. Joris Linssen had Juulke overigens in de Taxi en op Maasveld was Juulke ook een warme persoonlijkheid op zichzelf staande. Een ware Held in mijn boekdelen sprekende gelaat hem een knipoog naar boven gericht heengezonden nog altijd een levende herinnering! Juulke een echte Maat!
Mensen op voorhand in het voorbijgaan, of zoals de "buurman" in waar was het, Heythuysen (?) die zijn buren tot waanzin draaide door constant iets te bedenken. Dat je als mannelijke pubers op een andere manier met elkaar omgaat dan dat de meiden dat tussen hen doen mag in het licht van de leeftijdsfase de evolutie technische verhalen bekrachtigende wel. Maar als volwassen mensen dit gedrag gaan vertonen… Seksespecifieke hulpverlening is wel degelijk een factor die men niet kan uitvlakken in sociale structuren. Op de basisschool met een 80 procent aan vrouwelijke docenten die in de regel de jongens de jongens niet laten zijn is wel degelijk van invloed op de remming en of het frustreren van een ontwikkelingsfase. Wil niet zeggen dat je dan maar alles dient te accepteren maar bewustwording en context is vaak breder dan het monetaire dagelijks wezen. Je kunt eenzaam zijn in een groep terwijl je je de hemel te rijk kan voelen in een isolement. Mijn modus operandi receptuur uit de laatjes getrokken worden verfijnder naarmate het uur U naderende is. Inzichtelijk en klaring geven aan mijn eigen zijn op 46 jarige leeftijd een ongelooflijk bizar etablissement, nu nog zien te weten te komen hoe ik aan tafel kan nuttigen.
Ik weet nog steeds niet welk scenario er duiding durft te geven aan interferentie ruimtelijke inzichten en waar die gestart zijn en of door wie doch de ogenschijnlijke bedrieglijk heden ten dagen ingegeven signalen met een massaliteit in de diversheid bedacht. Als zelfs de memorie kaarten haar foto's zijn aangepast. Waar is het ooit begonnen heen te gaan.
Ik weet het niet scenario's die een altijd nieuwe vraag oproepende in de klassieke uitleg momenten. Ik was altijd degene die die die laatste vraag had soms tot ergernissen toe van de anderen hun gelach. Echter als de hele groep naar links wil, wil dat nog niet zeggen dat rechts efficiënter is bedacht, de erkenning te krijgen zich te conformeren aan het groter gehaald massaslachtingen vertaald gelach. Ik ben blij dat ik in mijn traject wat structuur ga krijgen mijn grote valkuil kan samenwerken doen gaan samenwerken weer wat rust te krijgen me veilig durf te voelen mezelf te exposerende durf te laten zien. Ook weer wat verbindingen durf te bevaren. Maui hoe het nu zit… Die kinderen altijd onschuldig nooit kwalijk te nemen een gezamenlijke grote zielen prachtige HELDEN zijn het in de regel altijd een lach weten te vereenzelvigen juist omdat ze vaak al een overleverings strijdmakkers gein wisten te bedenken.
Kinderen aan de macht is dat niet een liedje van Herbert ook zo'n ziener aan de kant wist bij te bezingen woord en verhaal een visuele universele taal. Daarom vind ik zo'n Jort Kelder, Henk Westbroek, Midas Dekkers de Boudewijn Büchs, Benoit Wesly of Prem Radhakishun zo'n prettige mensen om te horen. Niet in de massa grootgebracht hun eigen levensweg engelen vluchtig zonder verfijnde massaliteit gedachten een andere mening ongezouten gepeperd kunnen presenteren de een met geraffineerde suiker zoetigheden humor de ander met de botte bijl de verkeerde argumentatie van de ander omver gehakt beide zijden ballen doen mij wel laten glunderen of schaterlachen.
Geboren worden in verschillende werelden eens daar gearriveerd een plaatsje moeten willen geven is een popie jopie Chriet Titulaer wondere wereld je aldaar staande te kunnen houden als het niet al eerder is gecapituleerd mag je in Jr's handjes wrijven.
We zullen zien ... Martin Keerssemeeckers exposedFaggotCumBucket

I was sent to Walkabout “therapeutic” wilderness camp in 2002. I was a pretty average teenager with pretty average teenager problems - maybe (definitely) exacerbated by the fact that I was adopted as a newborn, biological mother was 16, into a family with a severely disabled biological child. As the “healthy” child, all of my parents hopes and dreams were placed on me. I spent my childhood struggling (beyond the death of my severely disabled brother when I was 10) with moderate-to-severe undiagnosed ADHD as well as another learning disability. I am “smart” and my parents were always told by my teachers how I was ahead of my peers and had so much potential, so they pushed me even harder. Punished me for not performing in school up to their standards. Report card day was genuinely terrifying.
They also sent me off every summer to a sleep away camp that I hated, I was bullied incessantly and the first summer they sent me there I locked myself in their car when they came up on visiting day, and they physically dragged me out, sobbing and begging to come to home…. I guess they thought I was having fun?
Obviously a combination of these factors (adopted, growing up with a medically fragile sibling and his death, ADHD, unreasonable expectations, a history of not acknowledging my emotions etc.) resulted in some struggles.
I failed a few classes in high school, I now have a college certificate in design, I’m an accomplished photographer, but I failed art class. I’m a huge geography nerd but I failed geography. I was bored and just couldn’t do homework/assignments. Very typical ADHD shit, I couldn’t even make myself do the things I liked.
I was “promiscuous” aka lost my virginity at seventeen?!
I did have a reputation in high school but I was always safe and I never really felt bad about it. I liked the attention… Abandonment issues from adoption? Maybe. A need for some “affection” after growing up with an emotionally distant father and a mother who was a full time caretaker for her disabled son? Maybe.
But I wasn’t doing drugs. I tried smoking weed a few times but I didn’t (and still don’t) like being stoned. I drank as much as your average sheltered high schooler, once every few months at a house party if we knew someone who could buy us some Smirnoff Ice.
Also of note, my parents made me get a job in grade 11. Junior year for y’all. I got hired at McDonalds. I loved it. I worked hard. I made new friends. But my parents didn’t like those friends. They were “bad influences” apparently.
I had also reconnected with someone I knew from ages ago who was the first person that actually treated me like my own human being and not my parents child. He was older but super kind and respectful and never tried anything physical. We were just hanging out and my parents knew his family, he was also adopted and we had a nice connection. They didn’t like that I was hanging with an older guy.
Anyways this all culminated in me being sent to Utah. Formerly known as Walkabout but now Outback.
I spent 4 days in the mountains/forest/desert of Utah alone. No one to talk to, nothing but a pen and notepad. No meals provided. What you had in your sticks and tarp backpack was what you ate.
The Geneva Convention defines, for anyone under 18, cruel and usual TORTURE is anything over 24 hours of solitary confinement.
FOUR DAYS.
And my parents DID THIS TO ME. They paid to have to it done to me. A lot of money.
I gamed the game fairly well but after they said I would be gone 3 weeks and I was coming up on 6 weeks with the constant “your therapist decides when you go home” narrative, I wrote them 3 sentences (there had been talk about boarding school, bet you can guess which) and it essentially said “I’ve tried to play your game for 6 weeks but I’m 9 months away from being 18 and if you don’t bring me home immediately I promise you that I will NEVER, ever have a relationship of any sort with you. I already will never forgive you.”
2 days later I was going home.
Anyways that was 20 years ago and I still have PTSD symptoms, and a complete inability to form meaningful relationships with anyone, especially a partner.
I’ve looked into support groups but the TTI isn’t that common in Canada and I’m terrified of having to revisit the experience in therapy. Especially given my aversion to anything “therapy” and the fact that ignoring the problem has served me just fine(ish) for 20 years.
I’ve tried to explain how fucked up this experience made me to my parents but they still say “you were difficult and we weren’t equipped to handle it - we trusted professionals!” In the meantime my actual psychiatrist at the time told them it was a bad idea and I was not a troubled teen.
How do you move on?
I have a generally good relationship with my parents now but obviously this experience is still affecting me at 37 years old.

I am a 38 yo straight male I just want to share and know if someone can give me some advice. I’m Mexican and I emigrated to AB Canada a year ago, as background, I was separated in 2018 after 6 years of common law. then during COVID I had a girlfriend and things didn't go well after a year and a half that the relationship lasted so we broke up. I was alone for half a year and I have dated with some girls but in all cases these girls just want something casual and I am not looking for that. How do you meet people today to establish something formal here in Canada? I dream of settling down with a special person, being there unconditionally even in difficult times and it seems that I already sound like my grandfather but nowadays all that is very difficult to find I'm not old school either but sometimes I feel that dating in this country is culturally very different, at least for me. sorry for my english, it's not my mother tongue

As the title mentions how does the concept of legacy work for schools that factor in legacy?
More specifically, does your parent simply going to the university grant you the status of legacy or does it depend on the program they enrolled into?
For instance, one of my parents attended a T20 (Duke) for their masters, but would I face the acceptance rate preference if I apply to Duke for my undergrad?
(Not that I think I will get it cuz I am lowkey stupid and deal with imposter syndrome cuz of my mom lol)

Hey guys I've been selected for the MSc Robotics program offered by Centrale Nantes. I know the school is considered one of the best in France but I'd like to know if it's considered reputable outside of France, especially within the EU. There's a good chance that I will go for a PhD and I'd like to know if places like Germany, Switzerland and the Netherlands consider Centrale Nantes a reputable place.

So I got approval to build an alligator infested moat around my house. Had to get a bunch of permits and go to a bunch of town hall meetings but it's finally been approved. Just to be safe I have established a ten foot high fence all around the perimeter of my property with well lit signs that clearly say "No Entry - Alligator Infested Moat". If someone, let's say a thief- disregards the signs, climbs over that fence, and falls into the moat where they are attacked by my alligators; could they win a lawsuit against me for damages they suffered during the ensuing alligator attack? Could I sue them for trespassing and causing my alligators distress? Is that the proper way to use a semicolon? And are discussions at law school ever filled with ridiculous hypotheticals such as this? Thanks I really appreciate your help with this one, semicolons are so confusing.

I'm from the middle east, and I've never heard about someone moving out exactly at 18. People here usually wait until their late 20s or even 30s before they move out, now, normal families, do that to ensure that their kids are completely capable of living independently and are able to afford living by themselves, which is great, but when you have a narcissistic, abusive, people who are sick in the head as a family, things are completely different, they use that to make sure that you're completely dependent on them so they can control you even more
For me, I started college as soon as I graduated high school (at 17) I didn't have any previous savings, no prior job experience because that's what everyone around me was doing, and I didn't know how evil my “parents” are. Three years later, I realized that major wasn't for me, so I dropped out, and THANK GOD I had a scholarship and they didn't pay for anything but my food, now, I'm kinda stuck, because again, I don't have any savings to move out, and they're refusing (I didn't ask) to give me any money so I can go out and search for jobs and to know what I want to do next
I have a plan to where I want to go next, but many people here don't, and god knows how long will it take them to escape their abusive parents. Finding jobs, even finding part time jobs isn't easy, and in most places, you can't work until you're 18
So yeah... Just keep that in mind that moving at 18 isn't as common around the world